Het prachtige maar hartverscheurende einde
Lieve vrienden, kenissen en trouwe fans,
In de laatste grote twee weken in Nepal heb ik de kans gekregen om het prachtige land te ontdekken. Ik heb er enorm van genoten! In de eerst week bezochten ik, samen met de andere Artevelde studenten, het nationaal park Chitwan. Hier deden we enkele prachtige natuurwandelingen, een jeepsafari en mochten we olifanten wassen. We zagen prachtige dieren zoals neushoorns, olifanten, beren, krokodillen, apen en enorm veel vogels, waar onze gids maar al te graag over vertelde. We ontmoetten ook een geweldig Australisch koppel die ondanks hun 60-jarige leeftijd nog steeds enorm avontuurlijk ingesteld. Al snel werden ze bekroond tot de mama en papa van onze meisjesbende. Het viel me in het park enorm op hoeveel olifanten er waren. De bewoners gebruikten de olifanten niet alleen als toeristische attractie maar ook als hulp bij de landbouw, eigen vervoer, enz. Het werd voor mij snel duidelijk dat de olifanten over het algemeen niet goed behandeld werden. Dit gaf toch een negatieve ondertoon aan het hele gebeuren.
Om onze eerste week in stijl af te sluiten besloten we om met enkelen van ons te gaan cayoningen. We rappelden van een hoge waterval in ijskoud water. Zelf voor mij, die geen hoogtevrees heeft, was soms beven op de benen. Wat we niet wisten is dat er enorm veel bloedzuigers in het water en in de jungle zaten wat voor een toch bloederige bedoeling aan de voeten zorgde. De Nepalezen wisten ons te vertellen dat de wormen slecht bloed uit ons lichaam zogen en dat we dus eigenlijk werden getrakteerd op een gratis spa behandeling. Ik zag het dus eerder als een bonus!
Het begin van de tweede week was een moment waar ik vaak naar uitgekeken had. Mijn vriend kwam mij voor 10 dagen vergezellen. Het was een geweldig spannend en ontroerend moment om hem terug te zien aan de luchthaven. Tijdens onze 10 dagen in Nepal leidde ik Arne rond in de stad Pokhara waar we samen paragliden. We deden ook samen de trekking Mardi Himal. De wandelingen waren prachtig en we ontmoetten vele geweldige mensen tijdens onze tocht. Allemaal dingen die me lang zullen bijblijven. Het waren soms pittige beklimmingen maar het was het onbeschrijfelijke uitzicht steeds meer dan waard. Om onze reis te eindigen gingen we samen met de andere studenten naar Katmandu. Daar bezochten we een Boeddhistisch klooster, The garden of dreams en wandelden we gezellig door de stad. Onze vlucht terug naar huis verliep volledig in Nepalese stijl. We hadden een grote vertraging, sliepen hierdoor een nacht in Istanbul, kregen onze bagage pas twee dagen later in België en tijdens dit alles was ik nog eens goed ziek ook. Een korte samenvatting van mijn ervaring in Nepal dus. 😉 Mopje! Het waren een geweldige drie maanden en het is moeilijk te geloven dat ze erop zitten. Ik besef dat ik enorm veel heb meegemaakt in deze drie maanden. Er zijn veel zaken die ik heb geleerd en die me hebben veranderd op een positieve manier. Ik vermoed dat ik vele zaken pas echt zal beseffen wanneer ik een tijdje thuis ben. Maar wat ik nu wel al met zekerheid kan zeggen is dat ik dit avontuur nooit zal vergeten en dat ik gebeten ben door het ontdekken van ander culturen en landen. Mijn verhaal is dus zeker nog niet ten einde!
Heel erg bedankt om mijn verhalen te lezen!
Kus en knuf!
Pauline
In de laatste grote twee weken in Nepal heb ik de kans gekregen om het prachtige land te ontdekken. Ik heb er enorm van genoten! In de eerst week bezochten ik, samen met de andere Artevelde studenten, het nationaal park Chitwan. Hier deden we enkele prachtige natuurwandelingen, een jeepsafari en mochten we olifanten wassen. We zagen prachtige dieren zoals neushoorns, olifanten, beren, krokodillen, apen en enorm veel vogels, waar onze gids maar al te graag over vertelde. We ontmoetten ook een geweldig Australisch koppel die ondanks hun 60-jarige leeftijd nog steeds enorm avontuurlijk ingesteld. Al snel werden ze bekroond tot de mama en papa van onze meisjesbende. Het viel me in het park enorm op hoeveel olifanten er waren. De bewoners gebruikten de olifanten niet alleen als toeristische attractie maar ook als hulp bij de landbouw, eigen vervoer, enz. Het werd voor mij snel duidelijk dat de olifanten over het algemeen niet goed behandeld werden. Dit gaf toch een negatieve ondertoon aan het hele gebeuren.
Om onze eerste week in stijl af te sluiten besloten we om met enkelen van ons te gaan cayoningen. We rappelden van een hoge waterval in ijskoud water. Zelf voor mij, die geen hoogtevrees heeft, was soms beven op de benen. Wat we niet wisten is dat er enorm veel bloedzuigers in het water en in de jungle zaten wat voor een toch bloederige bedoeling aan de voeten zorgde. De Nepalezen wisten ons te vertellen dat de wormen slecht bloed uit ons lichaam zogen en dat we dus eigenlijk werden getrakteerd op een gratis spa behandeling. Ik zag het dus eerder als een bonus!
Het begin van de tweede week was een moment waar ik vaak naar uitgekeken had. Mijn vriend kwam mij voor 10 dagen vergezellen. Het was een geweldig spannend en ontroerend moment om hem terug te zien aan de luchthaven. Tijdens onze 10 dagen in Nepal leidde ik Arne rond in de stad Pokhara waar we samen paragliden. We deden ook samen de trekking Mardi Himal. De wandelingen waren prachtig en we ontmoetten vele geweldige mensen tijdens onze tocht. Allemaal dingen die me lang zullen bijblijven. Het waren soms pittige beklimmingen maar het was het onbeschrijfelijke uitzicht steeds meer dan waard. Om onze reis te eindigen gingen we samen met de andere studenten naar Katmandu. Daar bezochten we een Boeddhistisch klooster, The garden of dreams en wandelden we gezellig door de stad. Onze vlucht terug naar huis verliep volledig in Nepalese stijl. We hadden een grote vertraging, sliepen hierdoor een nacht in Istanbul, kregen onze bagage pas twee dagen later in België en tijdens dit alles was ik nog eens goed ziek ook. Een korte samenvatting van mijn ervaring in Nepal dus. 😉 Mopje! Het waren een geweldige drie maanden en het is moeilijk te geloven dat ze erop zitten. Ik besef dat ik enorm veel heb meegemaakt in deze drie maanden. Er zijn veel zaken die ik heb geleerd en die me hebben veranderd op een positieve manier. Ik vermoed dat ik vele zaken pas echt zal beseffen wanneer ik een tijdje thuis ben. Maar wat ik nu wel al met zekerheid kan zeggen is dat ik dit avontuur nooit zal vergeten en dat ik gebeten ben door het ontdekken van ander culturen en landen. Mijn verhaal is dus zeker nog niet ten einde!
Heel erg bedankt om mijn verhalen te lezen!
Kus en knuf!
Pauline
Mijn allerlaatste weekje Ghalechhap
Beste vrienden, kennissen en trouwe fans,
Onze laatste week in het dorpje Ghallechap zit er al op. Ik kijk op deze week terug met een lach en een traan.
Tijdens onze laatste week werden we, doordat de kinderen examens hadden, omgetoverd naar het persoonlijke schilderteam van de school. Het plan was om de deuren te schilderen en op een muur een grote tekening schilderen. Toen we op onze eerste dag begonnen met het afschuren van de deuren werden we tegengehouden door een of andere politieke man. Hij kwam ons meedelen dat het gebouw die we gingen schilderen over twee maanden niet meer gebruikt zal worden. Bij deze kwam ons schilderplan volledig in het water terecht. Zelfs na twee maanden kijk ik nog steeds raar op van de Nepalese mentaliteit. Leven van dag tot dag, waarbij alles plots kan veranderen. Gelukkig vonden we snel een nieuw plan en begonnen we die dag nog ons uit te leven op een ander gebouw. De rest van de week verliep gelukkig vlekkeloos. 😉 Het was leuk om de school wat te kunnen opfleuren. Bekijk zeker de resultaten bij de foto’s van de blog! Hoe meer het eind van de week naderde, hoe meer de sfeer veranderde. We merkten aan de leerkrachten, het gastgezin en mensen in het dorp dat ze beseften dat we bijna zouden vertrekken. Ook voor mij voelde de laatste dagen vreemd aan. Het is moeilijk te beseffen dat je een plaats die al aanvoelde als een tweede thuis zal moeten verlaten. Zeker als je weet dat de kans klein is dat je hier nog terug zal komen. Op vrijdag werd er op de school een afscheidsceremonie georganiseerd. We werden beladen met bloemen, tika’s, cadeautjes van leerlingen en leerkrachten en prachtige speeches. Enkele leerkrachten konden hun tranen niet houden en ook ikzelf had het moeilijk. Door de volgende activiteiten in Nepal moet ik met spijt veel geweldige mensen achterlaten. Het is zo uniek vrienden te worden met mensen die uit zo’n verschillende cultuur en achtergrond komen. Je vertelt elkaar zoveel over de verschillen die er zijn maar hoe langer je elkaar leert kennen hoe meer gelijkenissen je ook ervaart. Ook het definitieve afscheid van de kindjes was niet simpel. Ik zal nog veel aan mijn lieve klasje denken, dat is zeker.
Alsof het allemaal nog niet moeilijk genoeg was moesten we ook nog eens afscheid nemen van ons eigen gastgezin. De laatste Dhal Baat van onze gastmama smaakte nog nooit zo goed en Ik kan niet beschrijven hoe veel ik mijn Nepalees broertje zal missen. Het was een geweldige ervaring om in een gastgezin te leven. Het was vaak met vallen en opstaan maar steeds met een gevoel van een tweede gezin te hebben. Ik zal ze nooit vergeten en hoop hen ooit nog eens terug te zien.
Ons volgende blogbericht gaat over de laatste twee weken in Nepal.
Hierbij is er tijd om het land verder te ontdekken samen met mijn lief dat ik ontzettend veel gemist heb.
Kusje en knuf!
Pauline
culturen in de mix
Beste vrienden, kennissen en trouwe fans,
Opnieuw een bewogen weekje in Ghallechap. We zetten de week in met het maken van een Belgisch gerecht voor ons gastgezin. De dagelijkse Dhal Baat werd ingewisseld voor frieten met kip en appelmoes. We waren vooraf bang voor het resultaat maar ik zeg eerlijk het waren de beste frieten, kip en appelmoes die ik in jaren gegeten heb. Of het ligt aan onze kookkunsten of het feit dat het lang geleden is dat ik dit at, laat ik in het midden. Het gastgezin was enthousiast en vertelde ons uitbundig dat het eten lekker was maar de appelmoes en de frieten werden toch een stuk trager gegeten dan gewoonlijk. Hoe dan ook ze waren ontroerd met het feit dat we zoveel moeite voor hen deden.
Deze week was de laatste week dat we lesgaven. Dit omdat het volgende week examens zijn voor de kindjes. Nina en ik gaven dus nog een laatste keer het beste van onszelf om de kindjes een leuke tijd te bezorgen. We probeerde zowel wat leuke spellen met de leerlingen te spelen als wat te herhalen voor de komende examens.
Het was raar om onze laatste lesdag in te zetten. Na twee maanden hier les te geven hecht je je aan de dagelijkse routine en het contact met de leerkrachten en de leerlingen. Ik zal alle leerlingen maar toch vooral de 7 leerlingen uit mijn eigen klasje missen. Het klasje was steeds zo lief en enthousiast. Elke leerling heeft er zijn eigen geweldige karaktertje, soms een echte deugnietentrek maar steeds oprecht lief en aardig. We eindigden de week met een traditionele Nepalese picknick. Zoals de vorige picknicks werd er veel en vooral pikant gegeten, werden de beentjes uitvoerig losgeschud en babbelden we met de leerkracht. Het typisch Nepalees stoofpotje van geiteningewanden was ook opnieuw aanwezig. Toch was deze picknick anders dan de andere. De priesters van ons dorp had namelijk aangekondigd dat deze dag een zeer goede dag was om dieren te offeren aan de goden. De dieren werden geofferd bij de tempel naast onze picknickspot. De Nepalezen waren duidelijk trots op dit ritueel binnen hun cultuur dus raapte ik al mijn moed samen om toch mee te gaan en dit ritueel te bekijken.
Er werden 5 verschillende dieren geofferd. Een geit, een schaap, een duif, een buffel en een eend. Het ritueel zag er als volgt uit: eerst werden de dieren besprenkeld met een rode vloeistof, daarna liepen de Nepalezen samen met de dieren en een groot orkest driemaal rond de tempel. Vervolgens werden de dieren een kopje kleiner gemaakt. Normaal gezien is het de bedoeling de dieren met één slag van het zwaard te onthoofden, maar bij de buffel en bij het geitje lukte dit niet meteen. Dit was toch wel een gruwelijke bedoeling waar ik even niet goed van was. De Nepalese kindjes met een leeftijd van 4 tot 12 jaar keken er nochtans niet van op.
Het volgende blogbericht gaat over onze laatste week in Ghallechap!
Kusje en knuf,
Pauline
u Ki zo en u ki anders
Beste vrienden, familie, kennissen en trouwe fans,
Deze week zag er voor ons anders uit dan we gewoon zijn. We ruilde onze verblijfplaats ik voor van de studenten die in het Machhapuchhregebied leven en daar lesgeven in het dorpje Bhurjungkhola. We keken ernaar uit om een nieuwe ervaring te gemoed te gaan.
Alles was anders, dat merkte we al vanaf ons vertrek uit Pokhara. Onze zware vijf uur durende busrit die we normaal moeten nemen werd deze week ingewisseld door een kort taxiritje en een busritje van een uurtje. Aangekomen in het dorp Bhurjungkhola vonden we (na wat zoeken) het huis van ons nieuwe gastgezin. Dit zag er ook meteen volledig anders uit dan ons huisje in Ghalechhap. De huizen en tuinen zijn er ommuurd en veel groter. In tegenstelling tot bij ons, waar iedereen op elk moment langskomt en een praatje slaat, krijg je hier minder snel onverwacht bezoek over de vloer. Ze leven er ook veel minder buiten. Het huis van het gastgezin beschikt over een grote eetkamer en zitkamer. De bedden zijn ook toch een stuk zachter en het eten gevarieerder. Dus qua comfort was het er zeker inorde, en dat deed wel eens deugd.
Toen we ons gastgezin ontmoetten, merkten we direct dat ze al wat studenten gewoon zijn. Ze kijken minder op van wat je doet en gaan meer door met hun eigen leven. Dit ervaren we zowel positief als negatief. We vonden het aan de ene kant leuk om wat minder regels te hebben en dus meer te kunnen doen wat we zelf willen en gewoon zijn. Aan de andere kant ben je hierdoor wel minder verplicht om mee te gaan in hun cultuur en manier van leven en zo ben je hier dan ook minder toe geneigd. Het komt minder voor dat je samen bent met het gezin. Je zit bijvoorbeeld niet elke avond nog uren samen. Ik miste op zo’n momenten het spelen met mijn Nepalese broertje, de dagelijkse babbel met mijn Nepalese papa en de lieve woorden van mijn Nepalese mama.
Over het algemeen kan je dus wel zeggen dat het gezin al wat meer verwesterd is. Ze voelen zich dan ook een stuk moderner dan ons gastgezin.
We beseften al snel dat onze conditie een stuk achteruit zal gaan tijdens deze week wanneer we de weg naar school aflegden. We gingen naar buiten langs onze metalen poort en al wat we zagen was vlak, vlak en nog eens vlak. Een vlot en kort tochtje van 10 minuten en je bent al aangekomen op de school. We zeggen duidelijk DE school, want schooltje is hier zeker niet van toepassing. Het gebouw en het leerlingenaantal is er aanzienlijk groter.
We hadden voor de school een muzisch project voorbereid dat we volledig zagen zitten, maar jammer genoeg kregen we bij de aankomst op school te horen van de directeur dat we het project niet mochten uitvoeren. In ruil kregen we de kleuterklassen om te begeleiden, een domper op de feestvreugde.
Tijdens ons weekje lesgeven waren we verbaasd van de grote en luide klassen en van de hoeveelheid snot dat een kleuter kan produceren. Kleine snotneuzen zijn misschien wel super schattig en hilarisch, maar de portie geduld die je ervoor nodig hebt, is toch zeker niet te onderschatten. Enkele snotneusjes zal ik toch zeker niet vergeten. Elke dag stagedag, of deze nu in Ghalechhap is of in Bhurjungkhola, sta ik ervan versteld hoe bijzonder elk kind is. Ik heb alleszins voor de juiste doelgroep gekozen.
Ondanks dat het project wat in het water viel, hebben we toch echt kunnen genieten van ons verblijf. Zo bezochten we na de schooluren een ‘fish farm’, deden we een mooie wandeling langs de rivier en genoten van de prachtige bergen en omgeving. (foto’s bekijken is zeker aangeraden) Het was dus zeker de moeite om ons eens in te leven in wat voor andere studenten dagelijkse kost is. We hebben nu een wat bredere kijk op hoe het leven in Nepal er kan uitzien. Maar, we verlangen toch al een beetje terug naar ons eigen gastgezinnetje en onze schatten van leerlingen.
Volgende week zetten we de laatste twee weken van onze stage in. We staan er soms niet bij stil hoe snel de tijd kan gaan. Over onze laatste twee weken in Ghalechhap lees je alles in ons volgend blogbericht!
Tot snel!
Kusje en knuf,
Pauline
Opgelet! Volgend blogbericht bevat hoog meligheidsgehalte
Lieve vrienden, kennissen en trouwe fans,
We komen terug van een weekje Ghalechhap. Hier lopen de temperaturen al goed op, wat soms heel aangenaam kan zijn, maar soms wat lastig. Een berg opwandelen elke ochtend voor je naar school gaat, is toch vooral een plakkerige ervaring.
Ik genoot deze week vooral van de kindjes in de klas waar ik ondertussen al een goede band mee krijg. Class 4 bestaat uit 7 schatten van kinderen die elke dag naar je kijken en met je praten alsof die dag één van de beste dagen uit hun leven is.
Ondanks dat ik hun vrolijkheid voor niks in de wereld wil inruilen zijn er toch, nu ik hier al een kleine twee maanden ben, enkele dingen die ik mis vanuit het thuisfront. Hieronder overloop ik ze even voor jullie.
(Alvast sorry voor melige gehalte):
Het eten is hier echt in orde maar toch mis ik enkele Belgische specialiteiten zoals:
- Paprikachips (zo goed als alle chips hier zijn pikant),
- Een Gents Julientje
- De heerlijke spaghetti van m'n oma a.k.a. Rikys Sproket
- Het stoofvlees en ook veel andere gerechten van de mama
Ik kan hier veel uitsteken, maar de volgende dingen doe ik als eerste wanneer ik terug ben:
- Zwemmen in een zwembad
- Wandelen aan ons prachtig en rustgevend zeetje
- Eens goed gaan feesten (zelfs in de stad lijkt iedereen vanaf 23 uur in dromenland)
- Massages geven en krijgen van de beste masseur aller tijden Arne Verboom! <3
- Zelf koken (inclusief inkopen doen, exclusief de afwas 😉)
- Autorijden met een goeie schijf op de achtergrond
- Slapen op een zachte matras
- Een mooie outfit samenstellen uit me kleerkast (hier heb ik niet veel keus)
- Rondrijden op me fietsje
- Een badje pakken
Ik heb hier geweldige mensen om me heen maar toch zijn er ook enorm veel mensen die ik mis:
- Mijn geweldige broer en zussen (Ja, Suzy zelf je scheten mis ik af en toe)
- Mijn liefde Arne en zijn familie
- Mijn ouders en plusouders
- Mijn oma en opa
- Al mijn lieve en onvervangbare vriendjes en vriendinnetjes (Ik ga geen namen beginnen noemen maar het feit dat je dit leest wilt waarschijnlijk zeggen dat je er één van bent 😉)
Volgende week is ons programma gewijzigd, we gaan met ons 3 een andere school gaan verkennen in het Machhapuchhre gebied. Hierover meer in het volgende blogbericht.
Kusje en knuf,
Pauline
Ps: wat ik niet mis uit België: Stress, slecht weer, onbeleefde mensen, ondankbaarheid, files, enz.
Kortom Nepal heeft zeker zijn kwaliteiten!
Happy holi!
Lieve vrienden, kennissen en trouwe fans,
Voor jullie een kort en kleurrijk blogberichtje recht uit Pokhara. Hier vieren we op het moment Holi Day. In het kort bestaat dit uit elkaar omhelzen en bestrooien met kleurrijk poeder. Klinkt niet speciaal maar dat is het wel. Iedereen doet zo hartelijk en open tegen je. De Nepalezen zijn altijd erg hartelijk en open, maar het verschil is nu dat ze je ook omhelzen en je bestrooien met kleuren. Het omhelzen is toch iets wat we van de Nepalezen niet gewoon zijn, maar je merkt, zeker bij de jongere generatie, dat ze het leuk vinden eens wat affectie te krijgen. Het zijn bijna even grote sloebers als de Belgische pubers.
De rest van ons weekend bestaat hoofdzakelijk uit het werken voor school, het belachelijk veel en lekker eten en het genieten van de mooie omgeving.
Volgende week hebben we weer een weekje Ghalechhap en de week die daarop volgt zal zeker nieuwe avonturen bevatten maar daarover meer in het volgend blogbericht!
kus en knuf,
Pauline
Burito, Burato
Beste vrienden, kennissen en trouwe fans,
Na terug een kleine twee weken te vertoeven in ons dorpje Ghallechhap zijn we nu terug in Pokhara. Deze keer hebben we gelukkig wel zo goed als twee weken kunnen lesgeven op de school. Alhoewel de start van deze twee weken niet meteen met de volle energie was. Dit doordat Nina en ik een dagje zijn thuisgebleven omdat we wat ziek waren. We kunnen ons dan nog zo Nepalees voelen als we willen, onze maag heeft soms andere plannen met ons. Los hiervan konden we toch vele lessen geven. Hierdoor krijgt onze bachelorproef toch wat meer vorm en zijn we in staat wat dingen te realiseren in de school, wat ons blij maakt. De leerkrachten staan zo open om te leren! Het is natuurlijk niet altijd makkelijk en alles gaat, zeker omdat we pioniers op de school zijn, met muizenstapjes vooruit. Toch zie ik in de school echt veel mogelijkheden tot vooruitgang, ik hoop de nieuwe derdejaars studenten van Artevelde te kunnen warm maken om hier stage te komen doen.
Het weekend in Ghallechhap zetten we in met een picknick samen met de leerkrachten. Een dag om nooit meer te vergeten. We werden al de hele week warm gemaakt voor de picknick. We gingen geitenvlees eten, de nationale bloem zoeken en genieten van het samenzijn. Bij de aankomst, die natuurlijk weer enkele Nepalese uren later was dan voorzien, op onze prachtige picknickspot kregen we te horen dat Arno mee moest helpen met de mannen en wij met de vrouwen. Iedereen kan hier dan nog zo vaak genoeg zeggen dat vrouwen hier een belangrijke rol krijgen en er veel gelijkwaardigheid is, het hokjes denken blijft sterk aanwezig, wat toch soms lastig is voor Nina en ik. De vrouwentaak bestond uit het gezellig samen groenten snijden. Wat de mannen hun taak was, was voor ons nog een raadsel, maar we vermoedden al dat het iets met het vlees was.
Toen er iemand naar beneden kwam en vroeg of we een stukje oor van de geit wouden proeven, werd ons vermoeden bevestigd. De mannen moesten weliswaar iets met het vlees doen, beter gezegd iets met het geitje doen. Even later kwam Arno naar beneden en vertelde ons alles over wat hij gezien had. Hij had gelukkig het doden van het geitje zelf niet moeten zien maar, mocht wel het kuisen van de ingewanden en het snijden van het geitenvlees meemaken.
Het picknickdiner was nog net geen vijf sterren waardig. Dit door het extreem pikant zijn van zo goed als al het eten. Vooral bij de tweede gang van het diner draaide mijn maag even enkele toeren om. De tweede gang bestond namelijk uit een pikant stoofpotje van darmen, hersentjes, stukjesmaag, bloedklontertjes, lever, niertjes, etc. Ik beloofde mezelf op voorhand altijd alles te proberen en me zoveel mogelijk aan te passen dus speelde ik het meeste van het stoofpotje naar binnen.
Het eten scoorde dus jammer genoeg niet zo hoog maar voor sfeer en gezelligheid krijgt deze picknick toch een welverdiende 10. We hebben ondervonden dat onze Nepalese leerkrachten niet bang zijn eens goed de beentjes los te gooien. We zagen vele hilarische dansjes. Ook dansten we zelf mee en leerden de leerkrachten het bekende “t’smidtje”. We hebben buiten het dansen ook veel gelachen, genoten van de natuur en onze band met de leerkrachten enorm versterkt.
De rest van de week bestond uit les geven, een mooie wandeling met het gezin, huisbezoeken en een indrukwekkende onweersbui meemaken.
Deze indrukwekkende onweersbui vond plaats op zondagavond.
We kwamen net terug van een spellingswedstrijd waar ons Nepalese broertje en zijn team een welverdiende tweede plaats haalden en merkten dat het weer aan het keren was. We hoorden al een tijdje gerommel boven ons hoofd maar zagen nog geen regen of bliksem.
Toen we echter goed en wel thuis waren begon het fel te regenen en zagen we de eerste bliksemschichten. Niet veel later veranderde de regen in hagel, die eerst nog licht was maar na een tijdje hevig begon te worden. In het begin waren we samen met ons gastgezin nog aan het lachen met het feit dat we onder het afdak zelfs nat werden. Maar naargelang de storm heviger werd, zagen we dat ons gastgezin bezorgd werd. De hagelstenen werden steeds groter tot ze de grootte hadden van een pingpongbal. Toen de storm na enige tijd ging liggen, zagen we de schade die het had aangebracht. Velden kapot, sommige bomen omgevallen en zelfs meubels waren beschadigd. Het raakte ons enorm toen onze papa vertelde dat heel wat mensen op dat moment aan het huilen waren omdat alle gewassen en dus hun enige inkomst verloren waren. De volgende dag merkten we echter niets aan het gedrag van de mensen. De meesten lachten zelfs om het hele gebeuren. Het verbaasde ons hoe positief ze hier proberen mee om te gaan en hoe ze elkaar steunen in zo’n treurige situatie. Waar wij ons toch soms druk over maken in België…
Ons volgende bericht zal een korte post worden over ons weekend in Pokhara.
PS: voor de liefhebbers post ik hier ook de link naar ons televisiedebuut in Nepal. Je kan ons een 'token of love' zien aannemen en Nina maar ook een heel klein beetje mezelf zien zingen.
And the Nepalese crowd goes wild 😉. Bekijk alles vanaf minuut 22.30!
https://www.youtube.com/watch?v=YlSYHBHiXvQ
kusje en knuf,
Pauline
We vliegen erin!
Onverwachte dingen zijn vaak de leukste dingen. Dat geldt voor dit weekend zeker ook! We zorgden meteen dat we een goed vol programma hadden hier.
In dit kort blogberichtje lijst ik de hoogtepunten op van dit geweldige weekend:
- Ons verblijf hier goed inzetten met een goeie shopnamiddag. We hielden ons nu al zolang in en nu mochten we van onszelf toch eens de prachtige Nepalese winkeltjes afgaan.
- In de vroege morgen gaan paragliden. Wat een zalige ervaringen! Vanop een berg springen in een prachtig landschap en rondzweven tussen de prachtige Nepalese heuvels.
- Lekker veel en verschillende dingen gaan eten.
- Een ochtendloopje doen langs het meer. Ik wil terug komen met veel geweldige herinneringen maar liever niet met enkele kilo's meer. 😉
- Wat informatie verzamelen over wat we in de vakantie gaan doen met de studenten samen. We gaan samen enkele dagen doorbrengen in Chitwan een nationaal park hier in Nepal. Ook ging ik wat informatie verzamelen over een trekking die ik zal gaan doen met het lief die over een maandje half me al komt vergezellen.
- Natuurlijk werkten we ook wat voor school. 😉
- Het weekend afsluiten met een heerlijke massage! 8 euro om een uur gemasseerd te worden, een mens moet ervan profiteren!
Morgen vertrekken we met meer dan opgeladen batterijen terug naar Ghallechhap!
Ik krijg zelfs stiekem alweer zin in onze dagelijkse Dal Baat! Misschien toch al een beetje Nepalees aan het worden dus.
Kusje en knuf,
Pauline
Het leven nemen zoals het komt
Dag liefste vrienden, kennissen en trouwe fans,
Normaal gezien zou je pas iets van me horen over twee weken, maar het Nepalese leven had andere plannen met me. Toen we maandag op school kwamen, merkten we al snel dat er niet veel lessen zouden gegeven worden. We kregen te horen dat er woensdag een grote opening was van het nieuw geplaatste gebouw op deze school. We vroegen in de voorbije dagen al enkele keren waarvoor het nieuwe gebouw gebruikt zal worden, maar hier heeft niemand een idee van.
Hoe dan ook moest er wel een ceremonie plaatsvinden en dit moest voorbereid worden. In mijn hoofd zag ik mezelf al met stoelen sleuren, dansjes inoefenen en vlaggen ophangen. Na enkele uren was het me al snel duidelijk dat ‘voorbereiden’ in Nepal allesbehalve hetzelfde is als voorbereiden in België. Onze eerste dag voorbereiden bestond letterlijk uit een uur Nepalees vergaderen, de rest van de dag bestond uit zitten op een stoel en rondlopen op de school. We probeerde onszelf wat bezighouden door wat met de kinderen te spelen en te werken voor Partyvelde. Het verbaast me elke dag weer hoe goed Nepalezen kunnen zitten en niks doen, uren aan een stuk zonder enig probleem.
De dag erna kregen we gelukkig toch een taak toegewezen. Nina en ik mochten bloemenkettingen maken en Arno mocht balken verslepen om een poort te maken. Lang geleden dat ik me zo in het hokje ‘vrouw’ gedrukt voelde, maar je hoort me niet klagen. Bloemenkettingen maken was echt leuk en rustgevend om te doen, en we konden op deze manier ook nog wat lachen en praten met de andere vrouwelijke leerkrachten. We voelen dat onze band met hen echt sterker wordt.
Toen was het tijd voor de grote opening! Alles stond klaar en rond een uur of 11 zou de ceremonie beginnen. Het was een erg warme dag en we zaten in de blakende zon op een stoel te wachten tot de ceremonie begon. We hadden beter moeten weten en weten dat 11 uur beginnen in Nepalese termen meestal wat later is. Pas tegen 13.30 uur begon er leven in de brouwerij te komen. Jammer genoeg hadden Nina en ik tegen die tijd al zolang in de zon gezeten dat we uiteindelijk in de schaduw kropen met een zonneslag als gevolg. Dan maar van een afstand naar de ceremonie luisteren.
Er werd urenlang in het Nepalees mensen verwelkomt en zoals altijd op de Nepalese ceremonies waren er politiekers aanwezig die enkele overtuigende speechen wilden geven.
Gelukkig waren er later op de namiddag ook enkele optredens. De leerlingen van de school dansten prachtige Nepalese dansjes en er werd gezongen, niet alleen door de leerlingen, maar ook door Nina en ik. Laten we zeggen dat ik meer de rol van achtergrondzangeres op me heb genomen. Videomateriaal enkel beschikbaar tegen aanvaardbare wederdienst of voor de mensen die toevallig aan een Nepalees kanaal geraken. De ceremonie werd namelijk ook gefilmd en uitgezonden op de Nepalese televisie. Ik wacht alvast op mijn doorbraak hier en ben al volop handtekeningen aan het oefenen.
Door de ceremonie werden er onverwacht twee vrije dagen gegeven. We besloten terug naar het mooie Pokhara te gaan. We kunnen hier namelijk beter voor school werken en onze dagen wat beter vullen. Toch nog geen echte Nepalezen dus, sommige dingen kan je nooit leren.
In het volgende bericht hoor je hoe ons weekend in Pokhara verliep!
Kusje en knuf,
Pauline
Genieten, genieten en nog een beetje genieten
Lieve vrienden, kennissen, familie en trouwe fans
Hier in Pokhara staat onze vakantiemodus on! We genieten van deze prachtige stad. Al vanaf de eerste dag stond onze zoektocht op chocolade, frieten en brood. Nooit gedacht dat er toch een rasechte Belg in me zat. We ontmoetten onze andere Belgische medestudenten en deelden al onze ervaringen. Het deed goed om met iedereen bij te praten en eens goed te lachen en genieten.
De tweede dag deden we met ons allen samen een boottochtje, waarbij de meeste van ons met veel lef het toch nog koude meer in sprongen! Maar over kou mogen we hier wel echt niet klagen met een mooie 23 graden heeft mijn gezicht toch al wat meer kleur gekregen.
Nina en ik gingen hier ook op zoektocht naar didactisch materiaal voor de school. Deze Nepalese straten lijken zo op elkaar dat we zo verkeerd waren gelopen dat we besloten een taxi terug naar ons guesthouse te nemen. Gelukkig hielden Nina en ik het hoofd steeds koel net zoals de echte Nepalezen.
Vooral het skypen met het thuisfront zorgde ervoor dat mijn batterijen volledig waren opgeladen en klaar om terug naar het gastgezin te gaan en het beste van onszelf te geven op de stageschool!
Tot over twee weken lieverds!
Kusje en knuf,
Pauline
EEn lach en een traan
Lieve vrienden, kennissen, familie en trouwe fans
We zijn hier nu al een kleine twee weken en af en toe loopt toch niet alles van een leien dakje. Onze gastfamilie zijn schatten van mensen maar soms wringt het schoentje. We worden bijna iedere seconde van de dag gecontroleerd. Doen we de was correct? Eten we op correcte manier met onze handen? Drinken we genoeg water? Zijn we steeds tevreden? Slapen we goed? We vinden het ontzettend lief dat ze continu bezorgd zijn en ons willen helpen, maar soms hebben we nood aan wat vrijheid. Ze zien ons soms als hulpeloze westersen die niet kunnen koken, kuisen, wandelen, etc. Ze willen ons dan ook deze taken voorlopig niet meteen laten uitvoeren (behalve het wandelen mogen we voorzichtig uitvoeren ;)). Het zal ons deugd doen om volgend weekend een weekendje naar Pokhara te gaan waar we even ons volwassen zelf kunnen zijn.
Natuurlijk zijn er ook veel goeie en leuke momenten. Zoals het samen gezelschapsspellen spelen, het bezoeken van vele huizen in het dorp en niet te vergeten onze vrolijke kempenaar Arno ontvangen (die ondertussen al een woordenboek West-vlaams heeft aangeschaft.) Hij werd openlijk ontvangen door ons gastgezin en viel meteen in de smaak. We merkten van onze gastpapa dat het voor hem gemakkelijker is om met Arno om te gaan dan met ons. In hun cultuur zijn mannen onder elkaar erg hartelijk en open. Zo legt hij vaak eens zijn hand op Arno zijn benen en armen. We zien alvast een echte bromance groeien!
Over romances gesproken, Nina en ik worden dagelijks met lieve woordjes en vragen over immigratie en huwelijk bestookt van de ongetrouwde Engelse leerkracht op de school. Even een kort geruststellend berichtje naar mijn lief Arne. Hij is nog kleiner dan mij dus ik zou me geen zorgen maken! ;)
Mijn eerste lessen zijn vlot verlopen. het is een heel leuk om soms een klasje voor jezelf te hebben en soms eentje te delen met Nina. Ik zat vooraf wat in met mijn kennis Engels maar bij de lessen Engels merk ik al snel dat ik hier niet te veel moet mee inzitten. Wanneer de Nepalese kindjes 'birds' uitspreken als 'bords' of de 'h' als 'etc' uitspreken voel ik dat ik hier wel iets kan betekenen. De meeste leerlingen zijn echt schatten van kinderen! Je kan de speelplaats niet passeren zonder 100 keer 'haaay' of 'good morning miss' naar je hoofd te krijgen. Ook de science en drawingslessen gaan goed!
Drwaingslessen worden hier heel letterlijk genomen! In deze les worden er door de leerlingen tekeningen overgetekend om deze vervolgens met vooraf bepaalde kleuren te gaan inkleuren. Deze lessen creatiever maken is dus niet zo’n moeilijke opgave. Nina en ik proberen de leerlingen hier beetje bij beetje meer vrijheid te geven om zo hun eigen creativiteit te bevorderen en dit lukt (ondanks de nu nog iet wat afkeurende blikken van de leerkrachten) behoorlijk goed. We hopen in de periode dat we hier zijn ook de leerkrachten te laten inzien dat kinderen prachtige dingen kunnen creëren vanuit hun eigen creativiteit. De science lessen zijn op middelbaar niveau, wat voor ons toch een uitdaging is. Leg maar eens aan kinderen van 12 uit hoe een planten en dierlijke cel eruit ziet en hoe alle organellen erin werken. Nina en ik doen ons best om alles met handen en voeten uitleggen wat nog verbazing werkend goed lukt ook! De kinderen in deze klas staan echt open voor nieuwe manieren van werken en doen hun best zich ook wat aan ons aan te passen.
Onze volgende blogbericht zal een bericht vanuit Pokhara zijn! Even weg van rijst, Franse toiletten en controlerende ouders!
Kusje en knuf,
Pauline
Welkom op de shree saraswati mandir primary school
Lieve vrienden, kennissen, familie en trouwe fans
Toen we voor de eerste keer naar de lagere school gingen, hoopten we op een hartelijk ontvangst. Dit hebben we zeker gekregen. De leerkrachten reageerden nog wat onwennig in het begin (velen van hen hadden nog nooit een blank persoon gezien), maar na een korte kenninsmaking begonnen de meeste leerkrachten al veel vragen te stellen. Na twee dagen noemde een van leerkrachten ons al vrienden van de leerkrachtengroep. Dit deed ons veel deugd.
De school is gelegen op 30 minuten wandelen van ons huisje. Jullie denken nu waarschijnlijk aan 30 minuten in België. Wel, geen Gentse berg kan onze bergwandeling ’s ochtend overstijgen. Wij spreken namelijk letterlijk over 30 minuten de billen en kuiten trainen. Hier is de fitness gratis. Toch genieten we iedere ochtend opnieuw van de prachtige uitzichten tijdens de wandeling. Het is het ademtekort zeker waard.
De school heeft zowel een lagere school als een secundaire school. De foto’s op de blog zijn van de lagere school. Daar hebben we een playgroup (peuterklas), 1 kleuterklas en alle leerjaren tot en met 5, telkens 1 klas per leerjaar. We gingen met het idee dat we per klas een aantal van 30 leerlingen zouden hebben. Liefste volgers, deel dit aantal maar door 5. Het aantal leerlingen per klas gaat van 4 tot 10 leerlingen. Ook het lesgeven zelf is toch wat anders dan dat we in het landje België gewoon zijn. De leerkrachten worden hier slechts 200 euro per maand betaald en dat merk je vaak aan het lesgeven zelf. De leerkrachten die een les soms niet geven en in de leraarskamer blijven zitten waardoor vaak klassen geen leerkracht hebben. De lessen zijn ook steeds op dezelfde manier gegeven en niet echt voorbereid. We kunnen dit de leerkrachten natuurlijk niet kwalijk nemen, voor een hongerloon ga je je niet elke dag gaan uitsloven. Toch zie je ook heel wat leerkrachten waar de passie voor het lesgeven en de liefde voor de kinderen duidelijk aanwezig is. Dit is enorm hartverwarmend!
Na een weekje lesgeven mochten we met de leerkrachten en leerlingen al mee naar de jaarlijkse picknick. Nog wat kuiten en billen trainen om zo de hoogste heuvel van het dorp te beklimmen en een prachtig uitzicht te aanschouwen. Tijdens de picknick hebben we gedanst, lekker (pikant) gegeten en vooral iedereen beter leren kennen. Met een tevreden gevoel gingen we terug. Voor mij mag dit met een korreltje chili genomen worden want pikant eten valt nog niet volledig in de smaak bij me, dit met een nachtje krampen als gevolg.
Ik ben alvast benieuwd naar de eerste lessen op deze school. Ik zal English geven aan class 4, samen met Nina Science aan class 6 en Drawing aan alle klassen. Hoe de eerste lessen verliepen laat ik je zeker weten in de volgende blogpost.
Kusje en knuf,
Pauline
Meet my nepalese family
Liefste vrienden, kennissen, familie en trouwe fans,
Ondertussen zijn we nu al enkele dagen bij ons gastgezin en we hebben niets te klagen. Natuurlijk is ieder begin moeilijk, maar dankzij de gastvrije mensen voelden we ons snel welkom. Ons gastgezin bestaat uit Mahesh (onze gast-papa), Deepa (onze gast-mama) en Drishant (ons Nepali-broertje van 11 jaar). Onze gast-papa is de directeur van de school waarin we lesgeven. Wees niet bang, hij is 90% papa en 10% directeur voor ons. Het verbaast ons hoe zorgzaam en lief hij is. Hij verzekerde ons onlangs dat hij er alles aan zal doen om pesters van ons weg te houden en ervoor te zorgen dat iedereen ons respectvol behandeld. Onze gast-mama begrijpt Engels maar spreekt het niet, maar dit maakt haar niet minder hartelijk. Ze was de eerste die ons de zussen van Drisant noemde. Ook Drishant ziet ons als echte zussen en praat trots over ons tegen zijn vrienden. Ook Vlaamse gezelschapspelletjes vallen in het gezin in de smaak.
Het huis heeft verrassend veel comfort. We hebben elk een apart bed met een dunne matras. Hier heeft ik al wat minder last van dan Nina (met blauwe plekken als bewijs). Ook hebben we een douche met ijskoud water, maar dit wordt opgelost door het af en toe krijgen van een teiltje warm water. Een domper op de feestvreugde zijn toch wel de Franse toiletten. Het zal wel even duren voordat we dit gewend geraken.
Het eten hier is wel nog wat wennen voor ons. De rijst komt ons de oren al uit. We krijgen het als ontbijt en als avondeten. Hier noemen ze deze maaltijd 'Dhal Baat'. Het ruiken van rijst en kruiden bij het opstaan, doet onze tere maag nog wat keren. Onze eerste les om met ons handen te eten, hebben we reeds achter de rug. Dit maakt het eten van Dhal Baat al heel wat leuker. De lekkere thee en koekjes van onze gast-mama zijn we ondertussen wel al meer dan gewend.
Deze blogpost zullen jullie waarschijnlijk redelijk laat lezen. Dit komt omdat wij geen wifi hebben in het gastgezin. Op school hebben we af en toe een klein beetje internet om enkele berichtjes te sturen via sociale media, maar niet voldoende om de blog te onderhouden. Dit zullen we om de twee weken doen wanneer we een weekend in Pokhara zijn.
We kijken er al naar uit om het laatste lid van de familie binnenkort te ontvangen, namelijk Arno. Ook Arno, die biologie en geschiedenis studeert voor secundair onderwijs, zal bij ons in het gastgezin verblijven en lesgeven op dezelfde school. De volgende blogpost zal over onze eerste ervaringen binnen de school zijn.
Kusje en knuf, Pauline
Kathmandu in vogelvlucht
Dag lieve vrienden, kennissen, trouwe fans, etc.
Bij deze ons eerste blogbericht rechtstreeks uit Kathmandu. We hebben hier al een bewogen drie dagen achter de rug. Bij onze aankomst hadden wij een eerste kleine tegenslag. Namelijk 5 van onze 8 valiezen waren blijven steken in Istanbul. Ondanks deze domper startten we toch met heel veel zin en enthousiasme aan onze eerste dagen in Kathmandu.
Onze eerste dag was meteen een volgeplande dag. We bezochten de Monkeytempel, the royal square of Pathan, we woonden een traditionele lijkenverbranding bij en eindigden met het bezoeken van een stoepa (= een soort tempel 😉).
Wat we natuurlijk ook reeds hebben gedaan in Kathmandu is heerlijk gaan eten en een cocktailtje drinken die maar liefst drie keer minder kost dan in België. Het leven is prachtig. Wat ons zeker zal bijblijven is de liveband die we ontmoetten in een gezellig café. Ze speelden enkele nummers speciaal voor ons, waar we natuurlijk niet van opkeken 😉. Fotomateriaal van ons en onze grootste fans, de leden van de liveband, is te zien bij foto’s.
De tweede dag startte met de tweede domper. Justine (een van onze mede-olo’tjes) en ik hebben de hele nacht op de pot gezeten en ervoor gestaan (we besparen u de details). Hierdoor mistten we de zonsopgang en een bezoek aan Bhaktapur. Tegen de late namiddag waren de zieken gelukkig wat beter en konden we onze dagen in Kathmandu afsluiten met onze verloren bagage terug in ons midden en een prachtige zonsondergang bekeken vanop de top van een berg.
Morgen vertrekken we richting ons gastgezin in de streek Mirlung. We kijken ernaar uit om alles over ons gastgezin, stageschool en omgeving te delen met jullie. We kunnen nog niet met zekerheid zeggen wanneer dit zal aangezien we niet weten of we daar internet zullen hebben.
Kusjes van Pauline en Nina.
Bij deze ons eerste blogbericht rechtstreeks uit Kathmandu. We hebben hier al een bewogen drie dagen achter de rug. Bij onze aankomst hadden wij een eerste kleine tegenslag. Namelijk 5 van onze 8 valiezen waren blijven steken in Istanbul. Ondanks deze domper startten we toch met heel veel zin en enthousiasme aan onze eerste dagen in Kathmandu.
Onze eerste dag was meteen een volgeplande dag. We bezochten de Monkeytempel, the royal square of Pathan, we woonden een traditionele lijkenverbranding bij en eindigden met het bezoeken van een stoepa (= een soort tempel 😉).
Wat we natuurlijk ook reeds hebben gedaan in Kathmandu is heerlijk gaan eten en een cocktailtje drinken die maar liefst drie keer minder kost dan in België. Het leven is prachtig. Wat ons zeker zal bijblijven is de liveband die we ontmoetten in een gezellig café. Ze speelden enkele nummers speciaal voor ons, waar we natuurlijk niet van opkeken 😉. Fotomateriaal van ons en onze grootste fans, de leden van de liveband, is te zien bij foto’s.
De tweede dag startte met de tweede domper. Justine (een van onze mede-olo’tjes) en ik hebben de hele nacht op de pot gezeten en ervoor gestaan (we besparen u de details). Hierdoor mistten we de zonsopgang en een bezoek aan Bhaktapur. Tegen de late namiddag waren de zieken gelukkig wat beter en konden we onze dagen in Kathmandu afsluiten met onze verloren bagage terug in ons midden en een prachtige zonsondergang bekeken vanop de top van een berg.
Morgen vertrekken we richting ons gastgezin in de streek Mirlung. We kijken ernaar uit om alles over ons gastgezin, stageschool en omgeving te delen met jullie. We kunnen nog niet met zekerheid zeggen wanneer dit zal aangezien we niet weten of we daar internet zullen hebben.
Kusjes van Pauline en Nina.
time has come to leave this country
Na vele praktische zaken regelen, vaccins zetten, uren lang bedenken wat er in die valies moet en dan nog eens er uren lang over doen om alles in je valies te proppen, na vele mooie afsheidsmomentjes is het vandaag zover! Ik vervang dit kleine landje Belgie door het prachtige Nepal. Vol spanning en nieuwsgierigheid stap ik vandaag op de vlieger. Lieve vrienden, ik zeg jullie geen vaarwel want over drie maandjes sta ik hier al terug vol met verhalen en nieuwe ervaringen. Maar ze nu eerst gaan beleven! Ik heb er zin in! Je hoort van me in Nepal!
Kusje, zwaaitje, knuffel!
Pauline
Kusje, zwaaitje, knuffel!
Pauline
Ready to
|
Join the Upstart Community & connect with other savvy entrepreneurs
|